mga munting kamatayan

"Kung gusto kang isama, yayayain ka sa una pa lang."

ito ang pinaniniwalaan ko batay sa aking mga naranasan sa buhay.  kapag mistulang saling-pusa na lang o afterthought ako na isama sa isang lakad, i.e., hindi ako top-of-mind na naisip, kadalasan ay hindi na lang ako sumasama... masagwa o nakaka-ilang din kasi ang pakiramdam.  besides, i accept the fact that most of the time, this is not about me.  sa madaling-salita, hindi naman planadong kasama ako, kung kaya't parang pampalubag-loob na lang na yayain ako sa mga naturang lakad.

wala namang masama doon, kung kaya't sa tingin ko ay hindi ko naman dapat damdamin o dibdibin.

ang masakit ay yung mga "little acts of rejection" at ang mga frustrations na kaakibat ng mga ito - mga munting kamatayan kong maituturing, dahil sa mga mumunting paraan ka na nga lang nagpapahiwatig, e mistulang binabale-wala lang.  siguro ay nagiging masyado lang akong maramdamin o sensitibo, pero ewan ko ba kung bakit ko ito nararamdaman.

siguro masyado lang akong nag-iisip.  nag-iisip kung paano ipapahiwatig ang aking pagtingin/pag-ibig sa kanya.  sabi nga nila ay may tamang panahon para sa lahat... pakiramdam ko ay nandito na naman ako sa dilemma ng pagtatapat sa babaeng kaibigan - na maaaring magbunga ng paglabo ng pagkakaibigan o kaya ng pag-usbong ng pag-iibigan.  sa ilang sulyap na malapitan, nararamdaman ko minsan ang masidhing kalungkutan - at naiisip ang posibilidad na ako ay balewalain lamang.

ngunit sabi nga nila na ang lahat ng mga bagay ay may kanya-kanyang tamang panahon.  siguro balang araw ay lalaya din ako sa tanikala ng pag-ibig na ito.  iniisip ko na lang na: manalo o matalo, hindi bale na - basta't sa tamang oras ay mailalabas ko ang damdamin kong totoo.